‘Niets was veranderd en alles was veranderd,’ schreef Daniel Cohn-Bendit tien jaar geleden bij gelegenheid van de veertigste herdenking van de studentenopstand in mei 1968. De revolutie bleef uit, maar na 1968 zou niets meer hetzelfde blijven. Bij veel betrokkenen en hun generatiegenoten overheerste het idee dat er iets groots en fundamenteel nieuws gebeurd was. De revolutie had dan misschien niet plaatsgevonden, maar de vloer was uit het gebouw gevallen. Er was een bres geslagen in de verstikkende, paternalistische en gezagsgetrouwe burgerlijke cultuur die de westerse landen kenmerkte.
Er werd afgerekend met een wereld waarin Cohn-Bendit zich noodgedwongen liet kaalscheren opdat zijn leraar hem niet langer aan zijn haren door de klas zou sleuren. De door volwassenen en gezagsdragers veronderstelde vanzelfsprekendheid dat jongeren luisterden en gehoorzaamden naar wat hun ouders, docenten, politici en andere autoriteiten te zeggen hadden of verordonneerden, bleek ineens alles behalve vanzelfsprekend. Als ‘mei 1968’ iets betekent, dan is het wel een radicale gezagscrisis waarmee een oudere generatie werd geconfronteerd.