Dat er over het leven van Aad de Haas nog geen boek is geschreven mag een klein wonder heten; zijn lotgevallen vormen een potentiële voedingsbodem voor een meeslepende roman, om over een biografie maar te zwijgen. Al tijdens zijn studie aan de Rotterdamse Academie voor Beeldende Kunsten wordt de Haas getroffen door het noodlot, wanneer het bombardement op de havenstad in de begindagen van de oorlog het academiegebouw verwoest waar het vroegste werk van de kunstenaar in spe is opgeslagen.

Hij weigert zich in te schrijven bij de Kultuurkamer, exposeert zonder toestemming bij de Rotterdamse kunsthandel Leen van Zanten en wordt door de Duitse bezetter gevangen gezet omdat zijn werk anti-Duits zou zijn. Een vriendelijke bewaker verleent Aads studiegenote en toekomstige vrouw Nel echter regelmatig toegang tot zijn cel en hij kan er naar hartenlust tekenen en kleien met het door Nel meegesmokkelde materiaal. Na zijn vrijlating vlucht hij met haar naar Limburg om vervolgens veelvuldig in conflict te komen met de katholieke kerk – zelfs ‘Rome’ zal zich met zijn kerkschilderingen bemoeien – en het conservatieve Limburgse establishment. Hij krijgt zeven kinderen, woont achtereenvolgens in twee vervallen kastelen, schildert, tekent en graveert een prachtig en eigenzinnig oeuvre bij elkaar, heeft voortdurend heimwee naar Rotterdam en overlijdt plotseling en veel te vroeg, nog geen 52 jaar oud, op 21 maart 1972.