In 1962 overleed in Zwitserland de toen 85-jarige Duitse schrijver Hermann Hesse. Hij was ‘de laatste ridder van de romantiek’ (Hugo Ball) en geestelijk leidsman voor een hele generatie. In 1946 werden zijn literaire activiteiten bekroond met de Nobelprijs, die ongetwijfeld ook aan Hesse werd verleend omdat hij een ‘onbesmette’ Duitse schrijver was. Bij de uitreiking werd hij geprezen ‘voor zijn geïnspireerd dichterlijk scheppen, dat in zijn koene en diepgaande ontwikkeling zowel idealen van het klassieke humanisme als hoge stileerkunst vertegenwoordigt’.

Ondanks deze hoogste literaire bekroning is Hermann Hesse meermaals gekwalificeerd als een auteur voor warrige adolescenten. Gunnar Decker, schrijver van de veelgeprezen Hessebiografie Hermann Hesse. Der Wanderer und sein Schatten (2012), rekent zeer beslist af met dit beeld: ‘Hij was beslist geen onnozele sentimentalist, geen humorloze strohoeddrager, en in geen geval een “jeugdauteur voor puberende knapen”. Zijn thematiek laat de lezer ook na de pubertijd niet meer los en behelst de grote vragen des levens.’