De Japanners ‘zagen eruit alsof ze uit een sprookje waren weggelopen,’ schreef Marianne North, een Britse botanisch kunstenaar na aankomst in 1875. Het land van de rijzende zon (de letterlijke betekenis van Nippon, de officiële naam van Japan) was in 1875 pas sinds twee decennia toegankelijk voor westerse bezoekers; alleen Nederland mocht in de periode daarvoor handeldrijven met Japan, zij het via het eilandje Decima. Die handel bestond grotendeels uit porselein dat in de westerse wereld gretig aftrek vond. Het tere porselein met haar verfijnde decoraties betoverde Europa al sinds lange tijd.

Het was via dat porselein, of eigenlijk vooral door het inpakpapier daarvan, dat de Japanse prentkunst werd ontdekt. Toen de Franse etser, graveur, keramist en houtsnijder Félix Bracquemond een lading porselein uitpakte bij zijn importeur, werd hij als door de bliksem getroffen door de houtsneden van Hokusai, die hij onmiddellijk onder de aandacht bracht van zijn kunstenaarsvrienden. Vanuit de kunst (Gauguin, Van Gogh, Bonnard, Toulouse-Lautrec, Monet, Ensor e.a.) verspreidde de Japanmanie zich razendsnel.
Binnen afzienbare tijd was Parijs in de ban van Japan. Japanse kunst en gebruiksvoorwerpen, zoals kimono’s, waaiers, parasols, gelakte voorwerpen en kamerschermen, werden een rage bij het Europese publiek. Deze curiositeiten werden aangeboden door kunsthandelaars, zoals de legendarische Siegfried Bing in Parijs, die tussen 1888 en 1891 het tijdschrift Le Japon artistique uitgaf.